دشمن ات را تو به بخشندگی ات بخشیدی

 همه را با کرم ات مست گدایی کردی / عبد بودی وُ خدا خواست خدایی کردی 
 لطف تو آمد وُ دلهای ولایی را برد / کرمَت آبروی حاتم طایی را برد 
 آنقدر جود نمودی که دلم بی تاب است / هر کجا اسم شما هست گدایی باب است 
 دو سه باری همه زندگی ات بخشیدی / دشمن ات را تو به بخشندگی ات بخشیدی 
 تو در اوجی وُ به پایین نظرها داری / تو عزیزی وُ به مسکین نظرها داری 
 به همه از کرم وُ لطف شما خیر رسید / کرمَت  هم به محبان تو، هم غیر رسید 
 سفره انداختی وُ اینهمه مهمان داری / تو خودت معجره ای ، آیه قرآن داری 
 یک جهان عبد وُ گداهای پریشان داری / فکر کردم نکند ملک سلیمان داری! 
 مثل موسایی وُ اعجاز عصایت جاری است / نه نگفتی به کسی ، دست عطایت جاری است 

  «مهدی صفی یاری »